Liseli aşıklar 40 yıl sonra birbirlerini ve kızlarını buldu

Kevin Carroll ve Debbie Webber ilk kez 1967 yılında birbirlerini gördüler.

İkisi de liselerindeki tiyatro gruplarına üyeydi ve ilk görüşte birbirlerine vurulmuşlardı.

Carroll, BBC’nin Outlook programına yaptığı açıklamada, “Ben sadece erkeklerin gittiği bir okuldaydım, Deb ise sadece kızların gittiği bir okuldaydı” dedi.

“Ve ortak bir seçmede, hepimiz salonda olduğumuz sırada bir arkadaşıma, ‘Şu kızı görüyor musun? Onu okul balosuna götüreceğim’ dedim.”

Webber şöyle hatırlıyor: “Diğer okuldan seçmelere gelen kızlardan hiçbirini tanımadığım için salonda tek başıma oturuyordum, ama onu gördüğümde hayatımda gördüğüm en sevimli çocuk olduğunu düşündüm.”

Sadece birlikte dansa gitmekle kalmadılar, o günden sonra ayrı kalmaya da dayanamadılar.

Hatta evlenmenin daha kolay olacağı Maryland’e kaçmayı bile planladılar.

Ama her şey değişti.

Webber’in hamile olduğu haberi, hayallerini yerle bir etti ve onları 40 yıldan fazla ayrı bıraktı.

Bugün yeniden birbirlerini bulduklarını ve gençliklerinde yaşayamadıkları aşkı yeniden yaşadıklarını söylüyorlar. Ama bu noktaya kadarki yolculukları bir Hollywood filmine konu olacak nitelikteydi.

Beklenmedik haberler

Webber’in anne ve babası, kızlarının hamilelik haberini aldığında dönemin toplumsal değerlerine göre genel olarak destekleyici davrandılar.

Webber BBC’ye yaptığı açıklamada, “Çok sevgi doluydular; Kevin’ı seviyorlardı, onun harika bir adam olduğunu biliyorlardı ve birbirimizi çok seviyorduk” dedi.

“Ama o zamanlar hamile kalan kızlar için durum çok farklıydı.”

Kendisinin bekar anneler evine gönderilmesi için düzenlemeler yapıldı.

“Annem Kevin’in hafta sonları gelip beni almasına izin veriyordu, birlikte arabayla gezmeye çıkıyor ve akşam yemeği yiyorduk” diye hatırlıyor.

Bu süre zarfında ikisi de bir gün evlenip doğacak olan bebeği birlikte büyütebileceklerini umuyordu.

Carroll bu fikre o kadar ikna olmuştu ki, 17 yaşındayken annesini ABD deniz piyade birliğine yazılmaya ikna etti.

“Evli olmasak bile askere yazılırsam Deb’e para gönderebileceğimi ve denizcilerin ona ve bebeğe tıbbi bakım sağlayacağını öğrendim” diye açıklıyor.

“Umudum, eğitimim bittiğinde evlenebilmemizdi.”

Ama hepsi sadece bir umut olarak kaldı.

Askerlik eğitimi sırasında Webber’den bebeği evlatlık vereceğini bildiren bir mektup aldı.

“O duyguyu hatırlıyorum” diyor Carroll, sesi titreyerek.

“Birkaç denizciyle birlikte bir eğitimdeydim, duygularınızı gösteremiyorsunuz ama içimde dünyam yıkılıyordu.”

Hayatın iniş çıkışları

Vietnam’da savaşmak için gönderilmek üzere olan Caroll ile ilişkisini bitirdikten sonra, Webber bebeğini terk etme kabuslarıyla boğuşuyordu.

Doktoru ona evlat edinmek isteyen bir aileden bahsettiğinde rahatladı.

“Dört çocuklu bir aile ve artık çocuk sahibi olamayan bir anne var. Eğer bir kızınız olursa, onu evlat edinmek isterler” dedi doktor.

Webber, Caroll’a benzediğini söylediği bir kız bebek dünyaya getirdi ve aile hakkında pek bir şey bilmeden onlara teslim etti.

Kısa bir süre sonra ailesi yeni bir hayata başlamak için taşındı.

Bu arada Caroll Vietnam’daydı.

“Benim görevim çatışmada düşen pilotları kurtarmaktı ve 10 Ekim 1969’da bir ikmal helikopterini kurtarmaya gittik.”

Operasyon sırasında Caroll’ın kollarına, bacaklarına ve sırtına şarapnel parçaları isabet etti.

BBC’ye “Oradan çıkabileceğimi sanmıyordum” diyor, “Ve Tanrı ile bu konuşmayı yaptım.

“‘Burada, ıssız bir yerde, evimden 29 bin kilometre uzakta, Debbie’yi ve bebeğimi bir daha görmeden ölmeme izin vereceğine inanamıyorum’ dedim.”

Başka bir denizci yardımına yetişti ve Caroll önce Filipinler’e, ardından Japonya’ya tahliye edildi ve ardından iyileşmek üzere ABD’ye geri döndü.

“O dönemde 18 ameliyat geçirdim. O zamandan beri başka 20 ameliyat daha geçirdim.

“Ama tekerlekli sandalyeden yürütece, yürüteçten koltuk değneklerine, koltuk değneklerinden bastona geçtim ve asla geriye bakmadım.”

Ve tüm bunların ortasında Caroll, Webber’ı bulmaya çalışıyordu.

Ancak suçluluk duygusunun ağırlığı altında ezilen Webber, bunu unutmaya çalışıyordu.

Birkaç kez evlendi ve üç kızı oldu, Caroll ise sonunda dul kaldı.

Yıllar önce terk edilen kızlarından ise kimse haber alamamıştı.

Birbirlerini buldular

Sonunda Webber kızlarına gerçeği söylemeye karar verdi.

“Anneler Günü’ydü” diye hatırlıyor.

“Mutfaktaydık ve dedim ki: ‘Size anlatacak bir şeyim var. Çok küçükken bir bebeğim oldu.’

“Tüm durumu anlattım, Kevin’le nasıl aşık olduğumuzu da.”

Kızlarından biri bebeğin izini sürmek için ayrıntıları sordu.

“Soyadını biliyordum, ailede dört erkek çocuk olduğunu biliyordum ve yaşadıkları bölgeyi biliyordum.”

İpuçları yeterliydi.

Webber’in kızı aileyi buldu ve kardeşlerden biriyle iletişime geçti.

Cevap telefonla geldi; kızı Val’den.

Val, BBC’ye yaptığı açıklamada, “Sabah saat sekizde onu aradım” dedi.

Webber için bu yanıt rahatlatıcıydı.

“Bütün o utanç ve suçluluk duyguları bir anda yok oldu” diye anlatıyor.

O gece tanıştılar.

Buluşma sırasında şu soru ortaya çıktı: Peki ya Val’in biyolojik babası?

İnternette yapılan aramalarda, ölen eşinin ölüm ilanına ulaştılar.

Webber daha sonra ona bir mektup yazdı.

“Yakın zamanda yaşadığınız kayıp için üzgünüm. Okul günlerimizden bahsetmeyi çok isterim. Umarım iyisinizdir” diye yazdı ve telefon numarasını ekledi.

Carrol için mektup bir mucizeydi.

“O mektubu aldığım anı asla unutamam. Hemen telefona koştum ve bu konuşmayı yaptığımıza inanamadığımı söyledim.”

Sonra sürpriz geldi.

“‘Seninle paylaşacağım bir şey var’ dedim.”

Webber şöyle hatırlıyor:

“Kızımızı buldum. Onunla tanışmak ister misin?”

Kesin bir “Evet” cevabının ardından Webber’in evinde buluştular.

Carrol geldiğinde, Val annesinin tepkisine güldü.

Annesi, “Ah, ama o çok yakışıklı!” demişti.

Val ve babası saatlerce konuştular.

Carrol daha sonra annesini sevmekten hiç vazgeçmediğini itiraf etti.

Kaçma planlarının başarısızlıkla sonuçlanmasının üzerinden 40 yıldan fazla zaman geçtikten sonra, sonunda evlendiler.

Artık 70’li yaşlarındalar ve sonunda birbirlerine kavuştular.

“Hayatın bu aşamasında birbirimize bakabiliyor ve birbirimizi sevebiliyoruz. Açıkçası, başka hiçbir şeye ihtiyacım yok” diye sözlerini tamamlıyor Webber.

BBC Dünya Servisi Outlook programından bir bölüme dayanmaktadır.

Bu haber, BBC gazetecileri tarafından hazırlandı ve kontrol edildi. Bir pilot proje kapsamında çevirisi için yapay zekadan da faydalanıldı.

Kaynak: Haberler